Ja maar hoe dan?

 

Wordt je bedolven onder nieuwe opdrachten, kan jij als enige dat probleem oplossen, is er alweer een nieuw systeem waar je vaardig in moet worden en doe je het werk voor je zieke collega er ook wel even bij….Je voelt je grens dus. Maar hoe geef je aan dat jij het er niet meer erbij kan hebben? Dat je grens is bereikt.

 

 

Grofweg kunnen we het opkomen voor jezelf, assertief zijn, zien op drie manieren;

 

 

Sub-assertief . Je houdt dan teveel rekening met de relatie met de ander en te weinig of niet, met je eigen belang. Je geeft je eigen mening niet, of in ieder geval niet op de juiste momenten tegen de juiste personen. Je durft niet voor jezelf op te komen. Je past je aan en laat anderen voor je bepalen. Als anderen je overtroeven kom je hier niet op terug.

 

 

Opkomen voor jezelf door agressief gedrag staat ook in “het vakje beter van niet”. Je komt dan wel voor jezelf op maar op een manier waarbij je de ander onnodig kwetst. Je reageert explosief, onvoorspelbaar en vijandig. Deze reactie is niet respectvol ten opzichte van anderen. Agressief gedrag is dan wel opkomen voor jezelf maar werkt verstorend op de relatie. En met een beetje zelfreflectie als je weer wat rustiger bent, had je dit toch ook eigenlijk anders willen doen.

 

 

Assertief gedrag is opkomen voor jezelf op een prettige manier voor de ander. Deze manier van grenzen aangeven werkt dus niet verstorend in de relatie met de ander. Je bereikt je doel zonder de ander te kwetsen. Je laat je niet afschepen. Je geeft eerlijk je gedachten en gevoelens weer en laat de ander in hun waarde.

 

 

Vaak zie je dat sub-assertief gedrag, je lang aanpassen, je hierover frustreren keer op keer, in één keer over kan gaan naar agressief gedrag. Je hebt je mening zo vaak ingeslikt dat de stoom uit je oren komt als je uiteindelijk toch voor je mening uitkomt. En al ben je dan wel voor jezelf opgekomen. Je bent vervolgens weer lang bezig om het vertrouwen terug te winnen omdat de relatie wel verstoord is.

 

 

Wil je dit beter gaan aanpakken; Praat dan niet vanuit “Je” of “men” en gebruik geen aarzeltaal zoals “In principe, eigenlijk, een beetje, misschien”.

 

 

Maar praat vanuit “ik;” ik wil, of ik wil niet, ik vind” en ben duidelijk…

 

 

En als je dan “je zegje” hebt gedaan, blijf dan niet wachten op de toestemming van de ander voor jouw grens. De kans zit erin dat je wordt overgehaald om het toch te doen. En zal je de argumenten die worden aangevoerd zelfs nog begrijpen. Dus wacht niet op goedkeuring voor jouw grens maar geef die goedkeuring daarvoor aan jezelf. Je bent je eigen expert in het “echt weten”…😉

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Je moet gewoon goed je grenzen aangeven!”

 

 

En dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Het blijkt voor veel mensen toch best een opdracht te zijn. Aangeven dat iemand te veel van je vraagt en dat je moet erkennen voor jezelf en voor de vraagsteller, dat het je niet gaat lukken en dat je het niet gaat doen.

 

 

Het begint natuurlijk met de vraag of je je grenzen aanvoelt.

 

 

Denk je “dit wil ik niet”, “ik heb geen tijd”, “Dit lukt me niet”. of krijg je een fysieke reactie op een binnenkomende mail of een vraag van je collega?

 

 

Je voelt je grens dus, maar neem je deze ook serieus, of wals je er zelf overheen? “Nee voelen” wordt in de praktijk regelmatig een “Ja doen”. Misschien vanuit de overtuiging dat je het allemaal moet kunnen, het al vaker aan je gevraagd is, je collega dit zonder mopperen wel doet, je de ander niet teleur wil stellen of dat je simpelweg vind dat niemand anders dat zo goed kan als jij. En als je toch nog even doorzet dan heb je daarna tenminste je werk af hebt. Iedereen blij?

 

 

Een keer over je grens gaan hoeft geen probleem te zijn. Maar ga je regelmatig over je grenzen heen dan kan dat je gezondheid zeker beïnvloeden. Neem jezelf serieus in het voelen van je grens en handel ernaar. Grenzen zijn per persoon verschillend en soms zelfs per periode. Jij bent daarin de enige die weet hoe het echt zit, Veroordeel jezelf niet voor het feit dat je niet altijd alles kan. Dat is juist heel normaal……..

 

 

 

 

 

 

 


Deze week in mijn mail....

“Hallo Marieke,

Ik heb met jou gelachen, gehuild en veel gekletst. Heel eerlijk, ik heb een leuke tijd met je gehad. Ik ben gek op je! Daarom vind ik het erg jammer dat ik niet aan jouw verwachtingen tegemoet kon komen en dat je besloten hebt…….”

Het ging grappig genoeg maar om een telefoonabonnement dat ik had overgezet. Omdat een andere provider nu eenmaal beter bereik heeft vanuit mijn woning maar toch…die Ben…van al die mooie commercials, die heeft het wel helemaal goed begrepen. 😊

Ook in de meeste werksituaties worden de tientallen targets en deadlines vaak veelvuldig besproken, maar die weet je als professional toch wel. En worden de mooie woorden soms pas uitgesproken bij het afscheid. Een gemiste kans, want waardering op je werk, als deze oprecht is, vermindert op dat moment het stresslevel en geeft je meer energie en motivatie om je werk goed te doen. Erkenning van wie je bent en wat je kan laat je groeien….

Met de groeten van Ben ….